Państwo polskie powstało w połowie X wieku. W tym okresie nastąpiła konwersja księstwa polskiego na chrześcijaństwo i rozpowszechnienie religii wśród jego poddanych.
Księstwo zaczęło się rozszerzać, wchłaniając sąsiednie plemiona słowiańskie. Proces ten był wspomagany przez władze kościelne i wprowadził nowe królestwo do życia politycznego i gospodarczego Europy.
Pochodzenie
Polacy mają jedną z najbogatszych i najbardziej czcigodnych tradycji historycznych wśród wszystkich narodów europejskich. Ale doświadczali też wielu przeciwności, od okresów dobrobytu po okresy obcej dominacji i klęski.
Państwo polskie powstało w wyniku interakcji wielu sił politycznych, społecznych i ekonomicznych. Na przykład w XVI wieku przez Polskę przetoczył się z Czech renesans, który ogarnął króla Zygmunta Augusta (1548-1572) i jego włoską królową Bonę Sforzę.
Renesansowi towarzyszyły zmiany religijne. Polska szlachta była pod coraz większym wpływem luteran i kalwinistów. Dążyli oni do zastąpienia rzymskiego katolicyzmu protestantyzmem. Była to polityka kontrowersyjna i ostatecznie doprowadziła do podpisania Umowy Warszawskiej w 1573 roku, która przyznawała wolność wyznania.
Wczesna historia
W okresie wczesnego średniowiecza Polska była silnym, zjednoczonym państwem. Cierpiała jednak z powodu wewnętrznych konfliktów i była najeżdżana przez obce mocarstwa.
W XIV wieku królestwo polskie zostało rozszerzone na wschód, na Ruś, przez Kazimierza III, znanego jako Kazimierz Wielki. Zreformował on także prawo i administrację.
Renesans dotarł do Polski przez Czechy i wpłynął na naukę w kraju. Największym uczonym był Kopernik, który stworzył teorię, że Ziemia obraca się wokół Słońca.
Fortuna narodu podupadła, gdy potężne mocarstwa Prusy i Rosja próbowały siłą zagarnąć polskie terytorium. Ksiądz Piotr Wawrzyniak z Mogilna zorganizował ruch współpracy, by walczyć z planami kolonizacji.
Średniowiecze
Średniowiecze było czasem rewolucji religijnej, gospodarczej i politycznej. Był to okres, w którym Kościół katolicki stał się potężny i zjednoczył Europę.
Karol Wielki był potężnym monarchą, który pomógł stworzyć imperium Franków. Stworzył też wspólny system pisania, który umożliwił komunikację w całej Europie.
Mimo tych osiągnięć średniowiecze było czasem religijnych podziałów i rozczarowań. Hierarchia kościelna była nadmiernie scentralizowana, a jej przywódcy często skorumpowani.
W tym czasie miał miejsce wielki ruch religijny zwany wyprawami krzyżowymi. Krucjaty zasadniczo odzyskały ziemie chrześcijańskie od islamu. Kościół zaczął też reformować swoje reguły klasztorne i tworzyć nowe kościoły parafialne dla chłopów.
Wczesny okres nowożytny
Wczesny okres nowożytny był czasem zawirowań, wojen i powstań. W tym okresie państwo polskie zdobyło duże terytoria na wschodzie, zajęło nadbałtycki port Wilno i połowę austriackiego Śląska.
W Polsce populacja żydowska była stosunkowo mała w porównaniu z resztą Europy, a duży odsetek Żydów w kraju był zubożały. Większość Żydów mieszkała na obszarach wiejskich i musiała utrzymywać się z produkcji rolnej.
Mimo tych wyzwań, społeczność żydowska w Polsce przyjęła dwie obowiązujące koncepcje dotyczące kobiet. Jedna z nich zakładała, że kobiety są nashim, czyli „kobietami”, których zadaniem kulturowym jest pełnienie funkcji pomocniczych w codziennym życiu społeczności. Druga koncepcja traktowała kobiety jako aktywne wykonawczynie elitarnej twórczości kulturalnej, która to rola umożliwiała im zdobycie „kapitału kulturowego”
Późna nowoczesność
Późna nowoczesność to czas poważnych zmian w społeczeństwie i w krajowej działalności gospodarczej. To także okres gwałtownego rozwoju technologicznego i postępu w medycynie, samolotach i eksploracji kosmosu.
W tym okresie przemysł na wielką skalę i scentralizowane media umożliwiły dyktaturom zdobycie władzy na niespotykaną dotąd skalę. Doprowadziło to także do wojen, które nie miały precedensu.
Polska była w stanie odzyskać suwerenność dopiero po I wojnie światowej. Chociaż silne ruchy oporu działały przez cały wiek, dopiero w 1918 roku pojawiła się możliwość utworzenia państwa polskiego.
